Hoewel het Nederlandse koningshuis protestants is, staat koning Willem II bekend om zijn welwillende aandacht voor de problemen van de katholieken in zijn tijd. De tijd dat de zuidelijke Nederlanden niet alleen op economisch maar ook op godsdienstig gebied totaal onderworpen waren aan het protestantse landsbestuur was weliswaar voorbij, maar volledige vrijheid van godsdienst en vooral van godsdienstuitoefening was er nog niet. Anders gezegd: de katholieken hadden hun kerken teruggekregen, maar het gezag van de paus van Rome als leider van de Nederlandse katholieken werd in Nederland nog niet toegestaan. Tijdens het koningschap van Willem II is de basis gelegd om aan deze toestand van godsdienstige onvrijheid een eind te maken. Daarbij lijkt zijn vriendschap met de Tilburgse pastoor Joannes Zwijsen een belangrijke rol te hebben gespeeld. Beide mannen hadden een groot respect voor elkaar en Zwijsen heeft meermaals de katholieke belangen met succes bepleit in Den Haag. Willem II, overleden in 1849, heeft niet meer mogen meemaken dat de onderhandelingen in 1851 hebben geleid tot het ‘herstel van de hiërarchie’, dat wil zeggen: het geestelijk gezag van de paus werd toegestaan, en in Nederland mochten weer bisschoppen in bisdommen benoemd worden. Joannes Zwijsen – wiens standbeeld nog steeds te zien is aan de zuidzijde van de kerk van het Heike – werd niet alleen benoemd tot eerste bisschop van het bisdom Den Bosch (waaronder Tilburg nog steeds valt), maar ook tot aartsbisschop, ofwel de hoogste katholieke leider in Nederland. De vriendschap tussen Willem II en Zwijsen heeft aanleiding gegeven tot het gerucht dat de koning op zijn sterfbed door de bisschop zou zijn bekeerde tot het katholicisme.